Litość to zbrodnia.

Litość to zbrodnia - tak zwykł mawiać jeden z moich znajomych. I niestety jest chyba w tym co mówi dużo prawdy bo ilekroć jestem litościwy to zawsze w rewanżu dostaję po dupie.

Od jakiegoś czasu, czyli co najmniej od wakacji nasze psy działają w zmowie. Wszystko zaczęło się niepozornie gdzieś na początku sierpnia gdy psy się dobrze zżyły ze sobą. Jak już były zgranym małżeństwem to Amik postanowił, że podobnie jak ze swoją dawną żoną będą chodzić na samowolne wycieczki. Za każdym razem sytuacja wygląda mniej więcej podobnie - psy są na podwórzu, biegają i zajmują się swoimi sprawami tak jakby nigdy nic. Gdy człowiek jest już rozluźniony i nie spodziewa się niczego to one nagle wymieniają między sobą pewne charakterystyczne spojrzenie i zaczynają się oddalać. Można je wołać aż się gardło zdziera, można gwizdać za nimi, a żaden z nich nawet głowy nie odwróci. Tak zazwyczaj odchodzą w dal i jedyne co mogę w tej sytuacji zrobić to wsiąść na rower i ruszyć za nimi trzymając smycz w jednej ręce. Nieraz dla odmiany gonię je samochodem. Psy wybierają najczęściej jedną, stałą trasę, tą którą zazwyczaj Amik podążał kiedyś z Daisy. Jako, że znam ich ulubione ścieżki to wiem jak wyjechać im na przeciw.
Co ciekawe gdy dogonię je rowerem gdzieś w polach to one całe szczęśliwe podchodzą aby się przywitać i  posłusznie dają się przypiąć na smycz i odholować w kierunku domu.
Oczywiście próbujemy walczyć z psimi narowami i w tym celu gdy je wypuszczamy to robimy to rotacyjnie - jeden jest przywiązany, a drugi biega swobodnie. Podobnie na spacerach: jeden jest na smyczy, a drugi biega luzem, po czym następuje, że tak powiem "zmiana pawiana"  i role się odwracają. Ważne jest to żeby nie mogły się zgrać - wymienić swoje charakterystyczne, szybkie spojrzenie i zacząć razem uciekać. W sumie to spojrzenie w całej sytuacji jest najzabawniejsze.


Dzisiaj podczas porannego spaceru po prostu zrobiło mi się szkoda psów bo wiem, że lubią się ganiać po łące. Te ich gonitwy sprawiają im wiele radości, a gdy są spuszczane ze smyczy rotacyjnie to nie mają szansy aby wspólnie pobiegać. Wypuściłem je zatem i byłem za dobry bo pozwoliłem im litościwie biegać dłużej i nie wyczułem właściwie momentu w którym mogą się zorganizować i rozpocząć ucieczkę. No i było jak to jest do przewidzenia - wymiana szybkiego spojrzenia i odchodzenie w dal bez odwracania głów. Oczywiście mogłem sobie wołać i gwizdać za nimi ale było już za późno.  Szkoda, że dosyć daleko odprowadziłem je od domu i sporo czasu zajęło mi aby wrócić po rower. One w tym czasie zdążyły wejść w pole kukurydzy i zniknąć bez śladu. Jedyne co mi pozostało to jechać wzdłuż pola i gwizdać za nimi, dojechałem tak aż do niewielkiego  wzgórza tuż pod lasem i wołałem je przez około 10-15 minut. W momencie gdy zamierzałem się poddać i wrócić do domu bez zdechlaków to Amik wynurzył się z kukurydzy, przywołałem go i przypiąłem na smycz. Wołałem jeszcze przez chwilę i Lusia pojawiła się z gęstwiny - miałem już renegatów na holu i pora do domu.

Zdechlaki na swojej podwójnej smyczy, a przed nami około 2 km holowania w kierunku domu.  

A spacer zapowiadał się całkiem niewinnie i mogło być naprawdę prosto i zwyczajnie. Jak zwykle Amik na komendę "hop" wspiął się na szczyt stogu ze słomą i udawał króla lwa.

Jestem ciekaw opinii innych osób w temacie elektronicznych obroży treningowych dla psów. Jest ich trochę na Allegro, zastanawiamy się nad zakupem takiego urządzenia.  Czy może ktoś ma jakieś doświadczenia z takim ustrojstwem i czy jest ono warte zakupu.