Powyższy post jest poświęcony Kresce, niepozornemu psu o wielkim sercu który był członkiem naszej rodziny przez wiele lat. Jak powiedziała moja mama - "to był najwierniejszy piesek na świecie". Kreska była dla nas jedyna i wyjątkowa. Piszę o niej ponieważ odeszła przed kilkoma miesiącami, a śmierć małego kotka w ostatnich dniach przypomniała o braku naszej Kresi.
Kresia zdobywala serca nawet najtwardsze ufnoscia w tych brazowych oczkach. Kochana byla i jest nadal bardzo. Przychodzi nas odwiedzac w snach, kiedy potrzebuje sie przytulic bo musi jej tam byc smutno w tym pieskowym niebie. Ona, ktora najszczesliwsza byla w godznie sjesty poobiadowej, kiedy cala rodzina byla razem. Wtedy drzemala radosnie, cicho wzdychajac z ukontentowaniem. A my czulismy sie jak najbardziej w domu, kiedy ona tam byla by nas kochac.
OdpowiedzUsuń